Sidhe's Ryan en Sidhe Rois
24-07-2002 - 2009 Ryan
24-07-2002 - 2010 Rois
Wij hebben helaas in het afgelopen half jaar onze 2 Ieren in moeten laten slapen.
Ryan en Rois, broer en zus uit het zelfde nest.
Hoe het ooit begon: Mijn man, toen nog mijn vriend, vertelde mij vaak over zijn liefde voor de Ierse Wolfshond. Zelf kende ik dit ras niet. Toen wij 20 jaar waren (nu 48!) kwam er via stichting S.O.S van Friesland een Ierse Wolfshond binnen. Mager en te zwak om de stoep op te kunnen komen. Bridget ( van Rue na Roden.)
Aangezien Heinz, mijn man, vrijwilliger was bij deze stichting, kwam Bridget als gauw bij ons in huis.
Ze was een grote Ierse teef en ook ik raakte verknocht aan dit prachtige ras. Bridget was 5 toen ze kwam en overleed uiteindelijk aan ouderdom toen ze bijna 11 jaar oud was. Een respectabele leeftijd.
We kregen kinderen maar de hang naar de Ierse Wolfshond bleef.
We kwamen in contakt met Jos en Nanette van Linden en via hen kwamen we aan Gunnar.
(Glennfinnan Gunnar) Gunnar was een fijne reu die in Hoensbroek (op een kasteel van een of ander feest van de Ierdie) nummer 1 werd in zijn puppy klasse. Hilariteit alom want wij deden hier eigenlijk maar voor de gein aan mee en op verzoek van de fokker zelf.
Toch leuk om daar nu weer even aan terug te denken.
Gunnar kreeg botkanker toen hij 8 a 9 jaar was en we hebben hem uiteindelijk in moeten laten slapen toen hij 10 jaar oud was.
Ook Gunnar een respectabele leeftijd.
Vrij vlot na de dood van Gunnar wilden we eigenlijk wel weer een Ier. We misten Gunnar, maar we misten ook een Ier.
Via via kwamen we terecht bij Noortje Esbach van Sidhe. Regelmatig mochten we bij de pups komen kijken en dat deden we dan ook.
Dit keer wilden we het liefst 2 Ieren. Helaas waren er 8 potentiele eigenaars en 8 pups dus we moesten het met 1 doen.
Wij waren al lang blij dat Noortje ons de blonde reu toebedeelde en we noemden hem Ryan.
Groot was onze vreugde, toen wij binnen 24 uur nadat we Ryan hadden opgehaald, werden gebeld dat de koop van 1 teefje met de eigenaar niet was doorgegaan en dat we nu dus toch ook een teefje konden halen.
Voordelen en nadelen op papier gezet maar we waren veel te bevooroordeeld dus er bleken alleen maar voordelen aan te zitten.
Diezelfde dag nog hebben we Rois opgehaald.
Vanaf het begin viel het ons op dat de pups snel moe waren. Ze speelden wel samen maar met name Ryan was altijd moe, moe en moe.
Rois was een ADHD pup leek het. Juist erg druk en ze wist niet snel van ophouden maar toch ook vaak moe.
Volgens de dierenarts geen hartklachten of e.d.
Helaas werd vanaf dat ze bijna 6 waren, toch bij beide honden extreme hartklachten geconstateerd.
Ryan bleek het in een zeer ernstige vorm te hebben en men dacht dat hij de 6 jaar niet meer zou halen.
Gelukkig werd hij nog 7,5 jaar. Ryan overleed heel rustig in zijn slaap.
Rois kwijnde volledig weg toen Ryan er niet meer was.
Twee weken lang was ze niet meer vrolijk, begroette ze ons niet als we binnenkwamen en leek ze plots ouder dan ooit.
We hadden met haar te doen en hoopten dat dit tijdelijk zou zijn.
Dat was het deels, Rois werd nooit meer de vrolijke hond die ze was.
Ze kreeg steeds meer last van atrose en van haar inmiddels vastgestelde botkanker in haar achterbeen.
Sinds 2 weken kwamen daar benauwde buien bij.
Toen ze dan vorige week haar achterhand soms begon mee te slepen hebben we samen met de dierenarts besloten om Rois uit haar lijden te verlossen.
Een nare en zware beslissing. Gisteren was het dan zover, we hebben Rois in de achtertuin laten inslapen.
Vandaag werd ze gecremeerd. De as van alle Ieren hebben we nog in urnen en dit zullen we deze zomer nog samen uitstrooien op een voor ons dierbaar plekje. We staan volledig achter onze beslissing om Rois te laten gaan… maar het doet zo verrekte zeer.
Alybetty Nuchelmans
